“ติปิฏกํ พุทฺธวจนํ ปาเลตีติ ปาลิฯ ภาษาที่รักษาไว้ซึ่งพระพุทธพจน์ คือ พระไตรปิฎก ชื่อว่า ปาลิ (บาลี)” วาทกรรมดังกล่าว แสดงถึงความสำคัญของภาษาบาลีในการรักษาคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และอยู่ในหัวใจของผู้ศึกษาภาษาบาลีทุกคนให้ใส่ใจในการศึกษาภาษาบาลีเพื่อรักษาคำสอนต่อไป ทั้งนี้ก็เพราะภาษาบาลีเป็นหนึ่งที่มีโครงสร้างแน่นอน ตายตัว แม้มีการจัดวางประโยคที่ไม่ตรงตามโครงสร้าง แต่ยังสามารถที่จะเข้าใจความหมายที่ตรงไปตามรูปของข้อความได้ จึงทำให้ภาษามั่นคง และคลาดเคลื่อนได้ยากกว่าภาษาในปัจจุบันที่มีความลื่นไหลไปตามเจตนา บริบท
     มุมมองฝ่ายพระพุทธศาสนาจึงมองว่า การศึกษาภาษาบาลีที่ใช้เพื่อการศึกษาพุทธพจน์ในพระไตรปิฎกเป็นไปเพื่อการรักษาพระพุทธศาสนา ให้ยืนยงต่อไปได้ด้วยการอ่าน การเขียนและทำความเข้าใจ ย่อมถอดรหัสคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นำมาเป็นภาษาปัจจุบันมาทำความเข้าใจและนำไปปฏิบัติต่อไปได้ แต่ในขณะเดียวกันที่โลกยุคปัจจุบันกลับมองว่า ภาษาบาลีที่ผูกติดกับความเป็นศาสนาแต่เพียงอย่างเดียว ไม่ได้ขยายกรอบมาสู่การสร้างคุณค่าด้านอื่น ๆ เช่น งานวิชาการ การรักษาและการอนุรักษ์ขนบธรรมเนียม ประเพณีวัฒนธรรมโบราณที่เหมาะสมแก่ประชาคมโลก กระทั่งเป็นวัตถุนิยมทางพระพุทธศาสนา เช่น การสร้างพระเครื่อง ของขลังอื่น ๆ อีกจำนวนมากจนกลายเป็นสิ่งงมงาย เหตุนี้จึงทำให้ผู้คนในยุคใหม่มองไม่เห็นช่องทาง หรือคุณค่าที่จะเกิดขึ้นกับการศึกษาภาษาบาลี และรวมถึงภาษาอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในทางด้านพระพุทธศาสนาน้อยลง ซึ่งผลกระทบที่เห็นชัดเจน คือ ผู้เรียนในสาขาที่เกี่ยวข้องกับภาษาบาลี สันสกฤต รวมถึงพุทธศาสตร์ มีผู้ให้ความสนใจน้อยลง